"Dobry, zły i nieumarły" + "Każda magia jest dobra" Kim Harrison

Ilość stron: 640 

Wydawnictwo: MAG 

Rok wydania: 2010

Tytuł oryginału: Every Which Way But Dead, (The Good, the Bad, and the Undead

seria/cykl wydawniczy: Zapadlisko tom 2 i 3

Tom 1

Uwielbiam to uczucie, gdy siadam do pisania recenzji, a moje myśli są rozbiegane. Myślę, że nic nie napiszę, bo nie potrafię sklecić żadnej sensownej myśli. A wtedy, gdy moje palce wystukują litery, układające się w słowa o mojej kapitulacji. Wówczas moje myśli rozjaśniają się, a ocena, którą wystawiam przed napisaniem opinii nabiera sensu.

Powyższe książki otrzymały ode mnie 7/10 punktów. Ta seria należy do moich ulubionych. I pytałam sama siebie: dlaczego wystawiam im tak przeciętną ocenę? Oto odpowiedź.

„On niszczy ludzi, dając im to, czego najbardziej pragną.”

Książki opowiada o czarownicy Rachel Morgan. W tomie pierwszym została naznaczona przez demona i zamieszkała z wampirzycą – Ivy. Naprawdę ciężko naszkicować fabułę z dwóch powodów. Po pierwsze losy naszej czarownicy ziemi są niebywale zawiłe i poplątane. Po drugie autorka właściwie od podstaw stworzyła świat przedstawiony w książce. Począwszy od genezy nadnaturalnych istot, a skończywszy na mocach, wcześniej wymienionych osób.

„Prawo to dobra rzecz. Utrzymywało mnie przy życiu, kiedy robiłam coś głupiego.”

Właśnie ten świat, jest powodem, dla którego warto zapoznać się z tą serią. Piękne jest to, że Pani Harrisom nie poszła na łatwiznę, tylko dokładnie, rzetelnie i spójnie wykreowała nową rzeczywistość. W ulicach Zapadliska napotkamy przeróżne zmutowane gatunki istot – czarownice ziemi lub linii, czarowników, wampiry, czarodziejów, demony, pixy, fearie i z pewnością wiele, wiele innych. Jeśli kochacie magię w jej pierwotnej formie, czyli razem z pentagramami, kociołkiem i różdżką ta książka jest dla was. O ile w pierwszej części zagłębianie się w nową rzeczywistość było kłopotliwe, to teraz było to dla mnie jak powrót „na stare śmieci”.

„Ach ci mężczyźni – powiedziała sekretarka przewracając oczami i siadając przed monitorem. – Czy nie zdają sobie sprawy, że mogłybyśmy rządzić światem [kobiety], gdybyśmy tylko tego chciały? ”

W tej serii możemy spotkać się z narracją pierwszoosobową i myślę, że to błąd. Rachel nie uniosła na swojej wątłej klatce piersiowej całej książki. Zawsze uważałam, że dobry pisarz, potrafi wykreować postać tak, że nie potrzeba opisów jej charakteru. Patrzę na jej postępowanie i stąd wyciągam wnioski. A Rachel mimo że wciąż opisywana jak super-twarda agentka, potrafiąca wręcz powalać samym wzrokiem, to ja tego nie czuję. Rachel jest sympatyczną osobą. Jednak jej nieodpowiedzialność i brak pomyślunku przed podjęciem decyzji jest męczący. Irytowało mnie, gdy bohaterka popełniała błąd za błędem.

- To dupek – warknął Jenks.

- Osobiście wolę określenie: nieoszlifowany.”

Postacie drugoplanowe są dobrze zarysowane, jednak nie uniknęliśmy tu schematu. Brak im głębi. Teoretycznie Rachel ją ma. Jej poczynania umotywowane są głębszym myśleniem i urazami z przeszłości. Teoretycznie. Ponieważ ja tego nie czuję. Wybaczam jednak autorce szablonowość w tworzeniu postaci. Po utworzeniu tak oryginalnego świata, wybaczę jej każdy banał dotyczący bohaterów. Tym bardziej, że są naprawdę przyjemnymi w odbiorze osóbkami.

„Nie chciałam kolejnego jednostronnego związku, ale Nick odszedł, a Kisten ładnie pachniał.”

Intryga zgrabnie zawiązana, z wdziękiem łącząca się z treściami pobocznymi. Pomimo mnogości wątków, akcja nie płynie przesadnie szybko. A to z powodu rozwlekłych (na kilka stron) analiz sytuacji, uczuć, świata, ludzi. Było to dla mnie wybitnie nudne, bo i postać Rachel jak mówiłam takowa właśnie była. Do tego na sporą objętość książki składają się również szczegółowe opisu pomieszczeń, ubrań i innych różnych opisów. Gdyby je pominąć, książka miałaby około 300 stron, co według mnie byłoby dobrodziejstwem dla tej powieści.

„Każda magia jest dobra” trafi w gust, każdej romantyczki, gdyż autorka postawiła w niej na relacje damsko-męskie oraz damsko-damskie. No cóż… Ivy nie próżnuje. Rachel nawiązała sporo przyjaźni. Mimo że nieustannie powtarza, że jest wilkiem samotnikiem, to non stop potrzebuje pomocnej dłoni ratującej ją z opresji. Kolejna cecha, której w niej nie lubię…

Rażące podczas czytania były liczne literówki. O dziwo, okładki pomimo, że nie grzeszą pięknem, to jednak pasują do treści i są nastrojowe. Wpasowują się w klimat powieści.

Naprawdę lubię tę serię. A raczej świat, który przedstawiła Pani Harrisom. Wierzę, że autorka udoskonali swój warsztat pisarski, a ten cykl to nie jest równia pochyła jej kariery.

7/10