„Meksykański romans” Luiza Kochańska

Wydawnictwo: Replika

Data wydania: luty 2009

Liczba stron: 176

Po przeczytaniu tej książki mam ochotę zapytać się autorki, co brała. Zaręczam Wam, że o trzeźwym umyśle napisać się tego nie da.

„Krótkie wyspy euforii w morzu depresji.”

Książka opowiada o dwóch kobietach – matce i córce. Obie bez pracy, po nieudanych związkach, nie wiedzą co dalej zrobić ze swoim życiem. Ni z tego, ni z owego wygrywają w loterii chipsowej wycieczkę do Meksyku. Gdy już tam przybywają fatalne zdarzenia wydają się nawarstwiać jedno po drugim.

„Uważam, że rozpaczać krótko, a dobrze, a nie długo i byle jak.”

No cóż. W tak małej książeczce naprawdę wiele się działo. Tyle tylko, że zdarzenia były tak nieprawdopodobne, że im bardziej wczytywałam się w powieść, tym częściej zadawałam sobie pytanie: kto tu zwariował? Autorka, bohaterki czy może ja? Złodzieje, romanse, oświadczyny, kochankowie, mafia, pożary. I to spada na jedne małe kobietki w przeciągu paru dni. Fabuła tej powieści to czyste fantasy, a podejrzewam, że nie to było celem pisarki.

Główne bohaterki były wybitnie tępe. Okradzione, nie robią zupełnie nic (oprócz wątpliwego poziomu ironicznych komentarzy), całe życie jest dla nich zabawą i wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że ich dojrzałość psychiczna oscyluje gdzieś w okolicach dojrzałości przeciętnego pięciolatka.

Faktem jest, że kilka razy się zaśmiałam. Znalazłoby się kilka zabawnych powiedzonek, jednak większość była dla mnie wymuszona i nienaturalna. Podobnie z dialogami, które były nieautentyczne. Płaskie.

Nic nie ratuje tej książki. Irracjonalne zakończenie zadaje jej ostateczny cios. Nie muszę tej książki bardziej pogrążać. Zrobiła to sama.

Odradzam wszystkim bez wyjątku.