"Ja, potępiona" Katarzyna Berenika Miszczuk

Seria/cykl wydawniczy: Wiktoria Biankowska tom 3 - ostatni

Recenzja„Ja, anielica”

Wydawnictwo: W.A.B.

Data wydania: październik 2012

                                                  

Recenzja może zawierać spojlery.

I oto, dokonało się. Trylogię Pani Katarzyny można uznać za zakończoną. Ostatnimi czasy zastanawiam się, czy to ja ewoluowałam na nowy poziom, czy to serie mają tendencje spadkowe. O ile „Ja, diablicę” parę lat temu uznałam za powieść przeciętną to aktualnie uznaję ostatnią część za zwykły gniot.

„To smutne, ale ze śmiercią ci do twarzy.”

Wiki po raz kolejny umiera. Przez przypadek, ale jednak. Na skutek diabelskich machlojek trafia do Tartaru. To najgorsze możliwe miejsce, bez radości, barw, czy jedzenia innego niż ziemniaki… Trafiają tam potępione dusze morderców, psychopatów i innego patologicznego elementu. W sam środek tego ponurego miejsca trafia Wiki. Od progu robi sobie wrogów. Hitler za nią nie przepada, Kuba Rozpruwacz mimo kurtuazji uważa ją za osobę arogancką, a Neron panicznie się jej boi. Nie wspominając już o Elżbiecie Batory, która pragnie wykąpać się w jej krwi.

„Nikt nie będzie mnie mordował bez ważnego powodu!”

W pierwszej części najbardziej podobał mi się pomysł. Był on naprawdę nowatorski i kreatywny. Nigdy wcześniej nie spotkała się z taka wariacją na temat piekła i nieba. W trzeciej części pomysł spowszedniał. Cały ten absurd zrobił się zbyt niedorzeczny, zaś cała fabuła nakreślona jest zbyt grubą kreską. Przez to powieść wydaje się po prostu dziecinna. Coś jak bzdurny sen małego dziecka.

„Biada nam. Socjopata napalił się na socjopatkę. To może skończyć się rzezią, kiedy trzecia socjopatka, właścicielka wcześniej wspomnianego socjopaty, się o tym dowie.”

                                                                                                                                                                    

Co bardzo mi przeszkadza to zahamowanie rozwoju u Pani Miszczuk. Czytając pierwszą część zdawałam sobie sprawę, że to dopiero początek jej kariery i próbowałam ze zrozumieniem patrzeć na jej infantylny język. W ostatnim tomie nic się nie zmieniło. Styl wciąż jest niewprawny, a zasób słownictwa ubogi. Pisarstwo to rzemiosło – trzeba je doskonalić.

„Charon przerażał mnie bardziej niż Śmierć. Mimo, że obydwoje najwyraźniej zaopatrywali się w tym samym butiku. -Nie znasz przypadkiem Śmierci?- zagadnęłam. -To moja siostra- odparł. Współczuję rodzicom...”

Fabuła mnie znudziła, mimo że wszystko było takie szybkie, prędkie, migające wręcz. Mnóstwo rzeczy następuje śpiesznie po sobie, próbując ukryć fakt, że autorka nie ma tak naprawdę dobrego warsztatu, ani też spójnego pomysłu na zakończenie. Pani Katarzyna nie miała praktycznie żadnego pomysłu na tę trzecią część. Powtórzyła schemat poprzednich. Wiki trafia do nadprzyrodzonej krainy, robi tam rozróbę, ktoś próbuje przejąć władzę nad światem… Ile można? Najwidoczniej dużo razy.

SPOJLER

Autorka często gęsto szła po najlżejszej linii oporu. Mogę przytoczyć pewną sytuację. Wiki ucieka z Tartaru. Naturalnie łatwiej powiedzieć, trudniej zrobić. Powstrzymać mają ją liczne potwory i pułapki. Jednakże autorka nie bardzo miała wyobraźnie i umiejętność opisać walki, zasadzki itp. Więc co zrobiła? Ano zrobiła tak, że Wiki zasnęła, a gdy się obudziła to dowiedziała się, że wszystkie potwory są już zabite… Czy tylko dla mnie jest to żałosne?

KONIEC SPOJLEROWANIA

O postaciach nie będę się wypowiadać, bo to jest totalna porażka. Głupia i pusta główna bohaterka, odwieczne anioły i demony, które bekają (!) i zachowują się jak dzieci. Piotruś, który chodzi za nią jak szczeniak. A no i jeszcze adorator główny o wyglądzie boskiego Alvaro. Byli oni nieautentyczni, sztuczni w swoim pseudosmiesznym zachowaniu. Wiem, że ta cała groteskowość książki była zamierzona. Że przez to miało być śmiesznie, ale widocznie nie posiadam poczucia humoru. Dla mnie był to dowcip najniższych lotów.

Może i książka nie jest tak dramatycznie zła, jak ją zaprezentowałam. Nawet dwukrotnie się zaśmiałam (tak, liczyłam zabawne momenty). Ale to chyba troszkę mało jak na powieść z założenia komediową… Przez większość powieści czułam zażenowanie i niesmak. Do tej pory stosowałam wobec Miszczuk taryfę ulgową. Myślałam sobie – dopiero się uczy, to początek jej kariery itp. itd. Jednakże napisała ona już pięć książek. To już nie jest debiut. Autorka do tej pory nie nauczyła się pisać, więc wątpię, by kiedykolwiek cokolwiek zmieniło się w tej materii. Miszczuk uprawia grafomaństwo w czystej postaci. Teraz wystawię jej prawdziwą rzetelną ocenę. W mojej opinii „Ja, potępiona” zasługuje na 2/10.

Mam tylko szczerą nadzieję, że Katarzyna Berenika Miszczuk będzie lepszym lekarzem niż pisarzem.