"Ja anielica" Katarzyna Berenika Miszczuk

Tytuł: Ja anielica

Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk

Wydawnictwo: W.A.B.

Data wydania: wrzesień 2011

Liczba stron: 384

Bez zachwytu. Jednak wyznając zasadę – czytam serię od początku do końca, sięgnęłam po tę książkę. I niestety uważam ją za gorszą, aniżeli poprzedniczka. Jako że, pierwsza część na kolana nie powalała, ta jest dla mnie nieporozumieniem.

Wiktoria Biankowska żyję i ma się dobrze. Nie pamięta nic ze swojego pobytu w Los diabolos. Belethowi – przystojnemu diabłu - jest to nie na rękę, dlatego też znajduje sposób by przywrócić Wiktorii pamięć. Dziewczyna po raz kolejny zostaje wplątana w piekielno – niebiańską intrygę. Azazel pragnie odzyskać skrzydła. I Wiki ma mu w tym pomóc…

„Hm, kogo wolę? Z jednej strony mam diabła, który kłamie i morduje, a z drugiej śmiertelnika, który kłamie i zdradza. Nie wiem. To naprawdę ciężki wybór. Obaj macie tyle pozytywnych cech..”

Jak już mówiłam, nie zachwyciła mnie ta książka. Nowatorski pomysł z pierwszej części, przestał pachnieć nowością w drugiej. Ten pomysł zyskał wręcz rangę irytującego bezsensu. Mimo że, świat dobrze dopracowany to jednak jak dla mnie zbyt kiczowaty i tandetny.

„Oto dlaczego nie należy drażnić się z drzwiami. Mogą potem wepchnąć ci klamkę w plecy w najmniej oczekiwanym momencie.”

Nie polubiłam żadnej postaci. Dosłownie żadnej. A już szczególną niechęcią pałam do infantylnej głównej bohaterki bez krzty rozumu. Jak dla mnie jest to postać nieprzemyślana i jej charakter jest kreowany na gorąco bez pomyślunku. Pierwszoplanowi bohaterowie nie są wcale lepsi. Istoty, które mają po kilka milionów czy tam miliardów lat powinny wyzbyć się kretynizmu i zachowywać się co najmniej jak dorosłe osoby. Przecież nie wymagam od razu jakiejś inteligencji… Ale odwieczne diabły, zachowują się jak rozpuszczone dzieci. Ja w to nie wierzę. Tak zwyczajnie wydaje mi się to nieprawdziwe. Mężczyźni w tej książce nie przyprawiają mnie o szybsze bicie serca, ani miękkie nogi. Są bezpłciowi i rozmemłani. 

„Cóż, taka była prawda. Nawet Kleopatra już go nie lubiła, a przecież tak wiele ich łączyło. Dzikie żądze, na przykład.”

Dialogi, które jak podejrzewam z założenia miały być zabawne, dla mnie takie nie były. Może nie napawały mnie wstrętem, ale czytałam je z kamienną twarzą. Mam inne poczucie humoru. To przedstawione w utworze „Ja anielica” do mnie nie przemawia.

„Na dodatek przejawiał tę samą denerwującą cechę, którą miał każdy czarny charakter w hollywoodzkich filmach. Zamiast przejść do rzeczy i zastrzelić głównego bohatera, musiał mówić tak długo o swoich planach, aż ktoś go zdąży obezwładnić. On po prostu nie potrafił się streszczać”

Język tekstu bardzo słaby. Chociaż jak ulał pasował do bohaterki o dyskusyjnej inteligencji. Fabuła sama w sobie jest zwykłym schematem. Trójkąt miłosny itd. Niby innowacyjna książka, a jednak schematyczność fabuły aż piszczy. Ja lubię czytać o trójkątach miłosnych. Gdyby tak nie było nie czytywałabym romansów, ale tutaj bohaterowie grzebią się we własnym sosie. Akcja nie posuwa się na przód. Do tego nie mogę przeboleć tej wybitnie bzdurnej bohaterki.

Mam wrażenie, że okładka idealnie oddaje cały zamysł na książkę. Miało być oryginalnie – wyszło dziwnie.

Nie oceniam tej książki kategorycznie źle. Jest to pozycja dość przeciętna. Na pewno duży plus autorce za pomysł, który jest inny niż wszystkie. To, że mnie nie przypadł do gustu, no cóż. Zdarza się. Polecam osobą, które poszukują czegoś niewymagającego myślenia. Reszcie – nie.

5/10

Z okazji świąt Wielkiej Nocy, życzę całej blogosferze radości, spokoju i czerpania przyjemności z udzielania się w naszej społeczności.

Wszystkiego dobrego!