Christine Feehan, „Mroczna legenda”

Autor: Christine Feehan

Tytuł: „Mroczna legenda”

Data wydania: Grudzień 2011

Wydawnictwo: Amber 

Christine Feehan zwana jest Królową romansu paranormalnego. Czasem zastanawiam się czy ten tytuł został jej przyznany słusznie. Swoje talenta w tym gatunku książek ujawniała na długo przed nastaniem na niego mody. Ma na tę tematykę jakiś pomysł, chociaż opiera się on na tradycyjnych legendach i podaniach o wampirach. Tak czy owak, Pani Feehan tą królową jest i z tego, co widzę nie ma godnego następcy ów tytułu.

Główną bohaterką jest Francesca – Karpatianka, która po tym jak jej Partner życiowy ją porzuciłby bronić ich rasy, opuszcza swe rodzinne strony. Przez następne kilkaset lat żyję w samotności, wśród zwykłych ludzi. Chcę być pożyteczna, dlatego też używa swoich mocy by leczyć. W końcu znudzona życiem decyduje się na śmierć. Wtedy właśnie wraca jej życiowy partner zdecydowany ją odzyskać.

Jak już mówiłam fascynuje mnie pomysł autorki na tę serię. Czerpała z legend, ale wykorzystała je do maksimum. Świat dopracowany jest do najmniejszego szczegółu. Karpatianie potrafią latać, zmieniać się w zwierzęta, porozumiewać w myślach, uzdrawiać, walczyć, mają swoją historię i zwyczaje. Przez to, że świat przedstawiony jest taki dokładny i plastyczny. Łatwo możemy go poznać i poczuć się jego częścią. Ponadto autorka opisała rytuał partnerstwa. Mężczyzna może związać się z jedną jedyną kobietą jemu przeznaczoną… Cudowne słowa wiecznej miłości, wierności i ochrony. Czy już wiadome jest, dlaczego kobiety pokochały te książki?

Postacie są do bólu schematyczne. Autorka nadała im typowe role społeczne – kobieta jest dobra, spokojna, pełna współczucia i miłości. Mężczyzna jest agresywny, władczy, dominujący. Żałuję, że zostali tak brutalnie uproszczeni, przez co według mnie stracili polot i rozmach. Nie jestem skrajną feministką, ale osobą pragnącą równouprawnienia - przeszkadzały wypowiedzi typu „ty sobie usiądź kobieto – ja zabiję smoka”. Było to tym bardziej irytujące, gdyż narracja była prowadzona z perspektywy Francesci.

Czytając książki tej autorki mam wrażenie dejavu. Po pierwsze w każdej książce występują bliźniaczo do siebie podobni bohaterowie (zmieniają się tylko ich kolory włosów), ale także fabuła niewiele się zmienia. Jest walka ze złem, z potworami, czyhanie na życie głównej bohaterki, happy end najczęściej zakończony ciążą kobiety. Może i w pierwszej części było to do zniesienia – w końcu to romans. Ale część jest już jedenasta – wystarczy.

Język autorki jest przyjemny, chociaż wyczuwam w nim dozę ckliwość, nadmiernej cukierkowości. Częste wyznania miłosne, zapewnienia wierności, czułości, jeszcze częstsze sceny seksu. Nudzi mnie to.

Sądzę, że pomysł na te serię został już wyczerpany do dna. Nic więcej nie da się z nim zrobić. Książka była dla mnie monotonna, przewidywalna. Podczas czytania myślałam o milionie innych rzeczy, które mogłam robić, zamiast męczyć tę powieść. Może i nie jest źle napisana. Pewnie komuś może przypaść do gustu. Można ją sobie przeczytać – tylko po co?

4/10