"Bóg, honor, trucizna" Robert Foryś

Czy nasza polska historia może być zajmująca? Czy machlojki w Rzeczpospolitej mogą być równie interesujące co, dla przykładu, dynastia Tudorów? Mogą. I są. Robert Foryś udowadnia, że Polacy nie gęsi i swoją historię mają. Uwielbiam powieści historyczne, stąd moja radość, że dostałam tę powieść do recenzji. Po przeczytaniu radość jest zdecydowanie mniejsza. To była dobra książka, z której można śledzić ciekawe losy Polski i polskich władców z epoki uważanej przez większość za szczyt nudy. Niestety miała kilka wad i postaram się je w tym tekście wyłożyć.

Pan Robert Foryś upodobał sobie pisanie o kobietach. Jak sam mówi, ceni sobie wyzwania, kobiety i literaturę – kolejność przypadkowa. Posiada dyplom z archeologii, ale z zamiłowania jest historykiem sensu stricto. Jest szczęśliwym ojcem mieszkającym w Warszawie.

Akcja skupia się na kobietach. Pan Robert Foryś pokazuje, że wbrew obiegowej opinii, kobiety w minionych epokach nie były cichymi żonami bez własnego zdania czy wpływu na męża. Miały ogromny wpływ i to one rozstawiał pionki na szachownicy zwanej rządzeniem. Mężczyźni zaś to tylko kukiełki w ich rękach, które po tym gdy przystają być przydatne zostają odrzucane w kąt. Kobiety w prozie tego pisarza mają poczucie niższości z racji swojej płci, jednocześnie wiedząc, że natura wyposażyła je w przymioty, które tę niższą pozycję rekompensują. Recz ma miejsce w roku 1671, gdy to w Polsce panuje Michał Korybut Wiśniowiecki. Zdetronizować chce go Marysieńka Sobieska i francuski minister spraw zagranicznych kardynał de Bonzi. Dość nieporadnego króla Polski bronić jak lwica będzie jego matka szczerze nienawidząca Marii – Gryzelda Konstancja Wiśniowiecka oraz żona Elżbieta.

Pomysł jest fantastyczny. Jak pisałam, uwielbiam historię, dlatego dla mnie tego typu powieści to niezwykła gratka. Tym bardziej, że pisarz posiada ogromną wiedzę i dość dobrze prezentuje realia epoki, choć przedstawia fakty wątpliwe.

Zabrakło mi opisów. „Bóg, honor, trucizna” składa się w dużej mierze z dialogów, które są poprawne i dynamizują akcję. Niestety opisy, jeśli były, to mało plastyczne nietworzące atmosfery. Brak mi dokładniejszej charakterystyki ówczesnych czasów, jakiejś głębszej analizy. Ale pewnie jak zwykle za dużo wymagam od książki rozrywkowej.

Mimo wszystko to całkiem dobra książka. Polecam ją. Naprawdę dużo się dzieje, wydarzenia mkną i nie dają chwili wytchnienia. Do tego autor nie stylizuje języka, więc tekst zrozumiały będzie dla każdego. „Bóg, honor, trucizna” obfituje w sceny seksu, niekiedy bardzo brutalne, więc ludziom o słabych nerwach stanowczo odradzam.

Generalnie źle nie było. Cieszę się, że ktoś tworzy powieści historyczne i że kogokolwiek, prócz mnie, historia pociąga i fascynuje. A ta książka pokazuje, że ta dziedzina jest tak ciekawa, jak żadna inna. I jest w niej miejsce na wszystko – i na Boga, i na seks, i na władzę i na pieniądze. Myślę, że te tematy są wielu osobom bliskie, tak kiedyś, jak i teraz. Bo wbrew pozorom wcale się tak bardzo nie zmieniamy. Ludzie wciąż są tacy sami, zyskujemy tylko coraz to nowocześniejsze środki, by się wzajemnie ranić. Mam nadzieję, że Robert Foryś będzie się rozwijał, bo naprawdę ma duży potencjał i ciekawe pomysły. Bo historia to nie tylko opowieści o Tudorach. Mamy też swoją własną – wcale nie gorszą.

6/10