"Zanim nadejdzie ciemność" Susan Wiggs

Tłumaczenie: Elżbieta Smoleńska

Tytuł oryginału: Home Before Dark

Wydawnictwo: Mira

Data wydania: 28 wrzesień 2012

Liczba stron: 448

Jedną z cech, którą staram się w sobie zmienić jest to, że nie doceniam tego, co mam dopóki tego nie stracę. To powszechny błąd. Wiem przecież, że życie tyle mi dało. Z pewnością wiele mi jeszcze odbierze, ale to nic nie zmienia. Ludzie mają tak roszczeniowe podejście do życia. Może to reklamy nas tak uwarunkowały „Należy ci się wszystko, co najlepsze”. A potem następuje wielkie zdziwienie, gdy los nie uwzględnia naszych próśb i nie obchodzą go nasze oczekiwania.

„Ona ma prawie szesnaście lat. W tym wieku wszystko jest kryzysem.”

Bohaterka książki swój wzrok brała za oczywistość. Należał jej się jak każdemu innemu człowiekowi. Okazało się jednak, że nic nie jest pewne i któregoś dnia usłyszała diagnozę – całe życie w mroku. Dla Jessie to tragedia. Jest cenionym na całym świecie fotografem, podróżuje, nigdzie nie zagrzewa dłużej miejsca. Jej związki to chwilowe miłostki. Choroba każe jej przemyśleć od nowa całe swoje życie. Wraca w rodzinne strony do siostry, która wiedzie kompletnie różny żywot od Jessie. Luz to zapracowana żona, matka, opiekunka ogniska domowego. Jassie nie przyjechała odwiedzić jedynie swojej starszej siostry. Przyjechała poznać swoją córkę oddaną do adopcji zaraz po urodzeniu. Przygarnęła ją Luz…Teraz Jessie ma zamiar naprawić błędy młodości, wyjawić sekrety i przeprosić za kłamstwa. Czy jej się to uda? Czy zrobi to zanim nadejdzie ciemność?

„Czasem myślę, że to, co w życiu najcenniejsze jest skutkiem naszych błędów.”

Autorka poruszyła bardzo ważne i ciekawe kwestie jak choroba, samotne ojcostwo, adopcje w rodzinie, porzucanie marzeń dla dzieci i wiele innych. Pod tym względem dostałam o wiele wartościowszą powieść niż się spodziewałam. Pani Wiggs sprawnie połączyła wszystkie wątki tworząc złożoną, a jednocześnie spójną układankę. Porusza tematy często społecznie kontrowersyjne i robi to z taktem i wyczuciem.

Bohaterowie są dobrze i wiarygodnie wykreowani. Prawie każda z postaci posiada indywidualny charakter uwarunkowany najczęściej przeżyciami z okresu dziecięcego, co sprawia, że są istotami dość złożonymi. Co najważniejsze wszyscy postępują zgodnie ze swoim rysem psychologicznym. Dodam, że polubiłam każdą z postaci łącznie z główną bohaterką.

Jessie kieruje się egoistycznymi motywami. Dowiadujemy się tego od razu. Na samym początku zostajemy poinformowani, że oddała swoje dziecko do adopcji, ponieważ chciała robić światową karierę. Nie przyłączam się do ogólnej nagonki, gdyż całkowicie ją rozumiem. To, że zaszła w ciąże nie oznacza, że została ubezwłasnowolniona, a jej ciało nie przeszło na rzecz państwa. Miała prawo oddać swoje dziecko, tym bardziej osobie, której była pewna, że dziecka nie skrzywdzi. Naprawdę moi drodzy, nie każdy musi być matką polką.

Jessie potem twierdzi, że stara się naprawić swoje błędy. I kłamie. Okłamuje sama siebie. Potrzebuje rozgrzeszenia, uwolnienia od wyrzutów sumienia. Twierdzi, że stała się orędowniczką prawdy, ale tak naprawdę zależy jej na głównie na sobie i to ze względu na siebie chce by jej córka Lila dowiedziała się, kim naprawdę jest „ciocia Jessie”. Wydawało się jakby w ogóle nie obchodziło jej jak wpłynie to na tę młodą dziewczynę. To wywoływało moją dezaprobatę. Jessie polubiłam jednak z ciekawość świata, wygadanie, próbę pozytywnego patrzenia w przyszłość i samodzielność. To niespokojna dusza. Jest trochę typem romantycznym.

Jeśli chodzi o styl tekstu to jest on bardzo prosty i zrozumiały. Dla mnie zbyt prosty. Zalatywało mi manierą romansową. Wiem, że Autorka ma właśnie wprawę w tamtym gatunku i to widać. Próbowała przekazać głębsze treści niewybrednym językiem. Mnie to nie odpowiadało. Wiem doskonale, że Pani Wiggs ma coś do powiedzenia, ale jeszcze brak jej umiejętności by to zaprezentować odpowiednio.

Autorka nie odmówiła sobie dodać pikanterii tej historii przy pomocy romansu z przystojnym wdowcem. Jest on mężczyzną tak typowo romansowym, że aż się nie chce o nim czytać. Jest wyidealizowany do bólu. A przez to staje się sztuczny. Ogólnie romans w powieści jest całkiem przeciętnym wątkiem. Z pewnością to spłyciło trochę książkę, a przy okazji nadało jej lekkości i te dość trudne tematy zostały dzięki niemu podane w przystępny sposób. Książkę czyta się szybko, dzięki krótkim rozdziałom i właśnie dzięki temu prostemu językowi, jaki proponuje nam Pani Wiggs.

Mogę powiedzieć, że książka ta powstał z bezpośrednio z życia. Wydarzenia w niej przedstawione są ukazane w tak autentyczny sposób, że mogę uwierzyć, że taka rodzina mieszka tuż za rogiem. To, że historia jest tak prawdopodobna wzmagało dramatyzm niektórych zdarzeń i mocniej odczułam jej emocjonalne oddziaływanie. Emocje zawarte na kartach powieści udzielały się mnie. Śmiałam i płakałam razem z bohaterami. Autorka rewelacyjnie radzi sobie z wpływaniem na uczuciowość czytelnika.

Wyłapałam kilka literówek, a spolszczenie „e-majle” wywołało u mnie pełne zdumienia uniesienie brwi. Jednak okładka jest prześliczna.

Myślę, że mimo niedociągnięć książka jest warta przeczytania. Jeśli, ktoś chce może podejść do niej jak do lekkiego czytadła o miłości i o tym jak ważne jest to by doceniać dary, które otrzymujemy od losu zanim zostaną nam odebrane. Jeśli zaś wolimy to możemy przeczytać jak książkę o problemach, które mogą dosięgnąć także i nas. Są tak powszechne, a jednak nie wypada mówić o nich głośno, ponieważ społeczeństwo nie akceptuje pewnych wyborów. Jak decyzji Jessie, że woli poświęcić się karierze, niż wychowywać dziecko. W każdym bądź razie ta powieść oferuje dla każdego czytelnika coś dobrego. Polecam!

8/10