Africanus. Wojna w Italii - Santiago Posteguillo

Tłumaczenie: Patrycja Zarawska

Seria/cykl wydawniczy: Africanus tom II

Wydawnictwo: Esprit

Data wydania: 2012

Liczba stron: 590

„Cała moja nadzieja we mnie samym.” Terencjusz

Uwielbiam książki historyczne. Historia to mój tzw.: konik. Zawsze lubiłam i lubię się jej uczyć. Starożytność to taka nisza, w której najlepiej się odnajduję. Dlatego też, z radością sięgnęłam po kolejny tom perypetii Scypiona Afrykańskiego. Jestem bardzo zadowolona z tej lektury.

„Los prowadzi nas dziwnymi, nieprzewidywalnymi ścieżkami.”

Wojna Rzymu z Kartaginą trwa w najlepsze. Miasto zbudowane na siedmiu wzgórzach ponosi znaczące klęski. Utalentowani dowódcy tracą życie na polach bitwy. Morale spadają. Ludność jest już zmęczona długotrwałym konfliktem, który wydaje się nie mieć końca. Nasz główny bohater Publiusz zostaje ukazany na tle tego konfliktu. Rozwija się nie tylko jego kariera wojskowa, ale także życie osobiste. Chłopiec, na naszych oczach, wyrósł na mężczyznę.

„Twoim najlepszym przyjacielem jest sąsiad twojego wroga.”

Powiem tak, dawno nie czytałam tak ciekawie opisanych scen batalistycznych. Teoretycznie jest jak zawsze, czyli relacje ruchów wojsk, ale tak w rzeczywistości Autor oddał je tak  obrazowo, że chcąc nie chcąc stajemy się uczestnikami zdarzeń. Ponadto spory nacisk położył na taktykę wojskową. Cieszy mnie to ogromnie, tym bardziej, że i Polibiusz i Hannibal byli wodzami o nieprzeciętnej inteligencji. Z tym większą przyjemnością czytałam momenty skrupulatnych analiz posunięć wojsk nieprzyjacielskich. Ale, ale…Jak udowadnia nam Posteguillo wojna to nie tylko mordobicia na polu bitwy. Nawet nie jest to najważniejsze! Autor ukazuje, że konflikty zbrojne wygrywa się umysłem, podstępem, makiawelicznymi planami, przewrotnymi fortelami. I właśnie te wyżej wymienione najbardziej mnie urzekły. Lubię czytać o inteligentnych ludziach, zachowujących się mądrze i przebiegle. Autor zapewnił mi parę godzin czasu z takimi ludźmi.

Jednak nie samą wojną żyje Rzymianin. Nie ma obaw, nie jesteśmy katowani przez przeszło 500 stron opisami bitew. Pan Posteguillo poświęca sporo uwagi, oddaniu tła powieści. Dzięki temu dowiadujmy się wiele na temat świata starożytnego. Naturalnie nie jest to cała prawda historyczna, ale podkoloryzowane płótno, na którym rozgrywają się kluczowe dla powieści wydarzenia. Nie będę się kłócić o niepełną prawdę historyczną.

„- Słońce jakby nie chciało wzejść.

- To rzymscy bogowie – orzekł Hannibal. – Boją się nowego dnia i odwlekają świt.”

I w ten sposób płynnie przeszliśmy do bohaterów, którzy są niewątpliwym atutem. Publiusz jest głównym bohaterem i to o jego losach dowiadujemy się najwięcej. Jest młodym człowiekiem, można by rzec, że dopiero wchodzącym w dorosłe życie, ale cechuje go inteligencja, odwaga, a przy tym  roztropność. To cechy prawdziwego wodza. Kolejną postacią, która mnie zachwyciła jest Hannibal. Odznacza się niebywałym wręcz umysłem. Trzeba przyznać, że naprzeciw siebie stanęli dwaj mężczyźni o światłych rozumach. Co się dzieje, gdy dwaj równoważni sobie inteligencją dowódcy staną przeciw siebie? Żeby się dowiedzieć przeczytajcie „Africanusa”. Jednak nie tylko postacie pierwszoplanowe są rewelacyjnie wykreowane. Choć nie są tak dogłębnie zaprezentowane to każdy w tej książce posiada indywidualny charakter przejawiający się w czynach.

„Im pan znaczniejszy, tym biedniejszy sługa.”

Odniosę się teraz do pewnego komentarza pod „Mariną”(osoby anonimowej oczywiście, na blogspocie odmienne zdanie mają tylko anonimy), w którym Pan Anonim zarzucił mi zbytnie czepianie się języka. Podobno, gdy stylizacja jest obecna w utworze, to tekst jest trudno zrozumieć. Otóż, szanowny Panie Anonimie radzę przeczytać tę książkę. Dowie się Pan z niej, że można stylizować język na modłę dawnej epoki i czytelnik go przyswoi. O ile oczywiście nie jest Pan kompletnym debilem. Czego nie insynuuję. Język jest bardzo plastyczny i samym słowem Autor przenosi nas tysiąclecia wstecz. Umiejętnie buduje nim nastrój i w sugestywny sposób przedstawia nam (moje ulubione) sceny batalistyczne.

„Wojny nie wygrywa się sercem, tylko głową.”

Santiago Posteguillo posiada wykształcenie historyczne i chwała mu za to. Widać, że historia nie jest tylko sposobem na zarobienie pieniędzy, ale także życiową pasją. Tylko pasjonata może z takim polotem snuć opowieści o „zwykłej” wojnie.

„Umiesz zwyciężać Hannibalu, ale nie potrafisz wykorzystywać zwycięstwa.”

Historia w szkole z tego, co słyszę jest znienawidzonym przedmiotem. Podobno wynika to z faktu, że nauczyciele uczą bez zapału. Naprawdę nie chcę nic mówić, ale to dla mnie nie jest argument. Uczyć można się także samodzielnie. A możliwość nauki historii to niewątpliwy przywilej. Dzięki znajomości dawnych dziejów będziemy mogli uniknąć czyichś błędów. Kto nie zna historii, nie zna samego siebie. Nigdy nie znajdzie własnej tożsamości. Nigdy nie zrozumie świata, w którym żyje, bo ta rzeczywistość jest konsekwencją przeszłości. I czy doprawdy, ktokolwiek chce mi wmówić, że się nie będzie się uczyć tego przedmiotu, bo nauczyciel jest niesympatyczny?

„Nie pokładaj wiary w sojuszu z silniejszymi.” Fedrus

Publikację uzupełniono w słowniczek trudniejszych pojęć, mapki, drzewa genealogiczne. Te dodatki ułatwiają czytelnikowi poruszanie się w meandrach świata starożytnego. Polecam  każdemu, kto nie chce popełniać błędów przeszłości. 8+/10

„ Życie zmarłych złożone jest w pamięci żywych.” Cyceron

Za książkę serdecznie dziękuję: