"Dynastia Tudorów. Królowa traci głowę" Elizabeth Massie, Michael Hirst

Wydawnictwo: Mira

Data wydania: 14 sierpnia 2013 

 

Sporo wody w Wiśle upłynęło od czasu, gdy przeczytałam tom pierwszy, a jednak wciąż nie obejrzałam „Dynastii Tudorów” w wersji serialowej. Bardzo żałuję, gdyż widzę, że zaprezentowana interpretacja faktów historycznych idealnie sprawdziłaby się na małym ekranie. W formie powieści wychodzi to trochę gorzej, ale nie jest dramatycznie źle. Niestety pisarka się zmieniła i z przykrością stwierdzam, że nie poprawiła błędów swojej poprzedniczki, a wręcz przeciwnie, pogłębiła potknięcia „Króla, królowej i królewskiej faworyty”.

Akcja rozpoczyna się tuż po pierwszym tomie. Anna i Henryk wydają się być w końcu szczęśliwi. Dopełnić tej sielanki może tylko męski potomek, który na złość nie nadchodzi. Tytuł powieści mówi sam za siebie, co się stanie, jeśli nowa królowa nie pośpieszy się z powiciem następcy tronu. W tle dokonuje się reformacja, a szczęśliwy małżonek coraz chętniej ogląda się z pięknymi damami dworu.

Jestem odosobniona w swojej opinii, ale uważam, że Elizabeth Massie  spisała się gorzej od Annie Grace. Fabuła powieści jest mocno osadzona na kanwie scenariusza i składa się z urywkowych scen, co utrudniło mi wciągnięcie się w fabułę. Styl tekstu odrobinę drażni. Uważam, że jest zbyt urywkowy i cierpi na chorobliwy niedobór opisów. 

filmoholicy.pl

Sama historia jest zapewne wszystkim znana, ale mimo to pełna zwrotów akcji, intryg i knowań. Dzięki temu jestem pewna, że sięgnę po ostatnią część cyklu. Niesamowicie ciekawi mnie dalszy ciąg, gdyż przygody umieszczone w powieści obfitują w interesujące wydarzenia.

Bohaterowie zostali zdefiniowani przez swoje poczynania, nie zaś myśli i uczucia. Autorka bardzo niewiele czasu poświęca przemyśleniom. To bardzo typowe dla seriali, w których przecież nie da się obrazem pokazać rozważań. W książce narrator mimo wszystko mógłby zaserwować opis przeżyć wewnętrznych. Nawet jeśli zaszły jakieś próby tworzenia charakteru postaci, to zostało to uczynione bardzo łopatologicznie.

Klimat książki jest świetny. Pani Massie powinna po prostu poświęcić więcej czasu opisom wszelakim. Powinna potraktować scenariusz jako zarys większej historii, którą trzeba przedstawić czytelnikom niezaznajomionym z serialem. Ja osobiście będę czekać z zapartym tchem na ciąg dalszy. Rekomenduję „Dynastię Tudorów” fanom serialu i historii  w nim przedstawionym, gdyż oni obędą się bez szczegółowych opisów.

Czy tylko mnie się wydaje, że na okładce Natalie Dromer wygląda jak prosiaczek?