"Namiętności Marii Małgorzaty" Lisa Samson

Tłumaczenie: Jacek Bielas

Seria/cykl wydawniczy: Labirynty. Kolekcja prozy

Wydawnictwo: WAM

Data wydania: 31 października 2013

Liczba stron: 352

Sztukater.pl

Pani Lisa Samson była do tej pory wielką niewiadomą dla mnie, jednakże od chwili gdy ujrzałam „Namiętności Marii Małgorzaty” w zapowiedziach to stwierdziłam, że muszę ją przeczytać! Nie wiem, skąd tak wielkie pragnienie sięgnięcia po tę powieść na wskroś chrześcijańską, ale nie mam zwyczaju walczyć z pragnieniami i przeczuciami. Dlatego też przyjęłam Marię Małgorzatę pod swój dach razem z jej wszystkimi namiętnościami. Czy dobrze na tym wyszłam?

Utwór Samson to wspomnienia tytułowej Marii Małgorzaty. Kobieta opowiada swoją historię z perspektywy czasu. Lekko lawiruje między retrospekcjami, a czasem dla niej teraźniejszym. Główna bohaterka dokładnie analizuje swoją przeszłość i robi pogodne rozliczenie z przeszłości. Dlaczego pogodne? Ano dlatego że miała dobre życie i niczego nie żałowała. Wszystko, co kiedykolwiek uczyniła zrobiła w zgodzie ze sobą i z religią chrześcijańską.

Tytułowa postać książki to mocno religijna kobieta. Jak dowiedziałam się na początku jej matka miała zostać zakonnicą, ale została zgwałcona przez księdza. Z tego aktu urodziła się Maria Małgorzata. Wychowała ją babcia z ciotką i wkrótce potem została wysłana do szkoły katolickiej. Wiedzie sobie spokojny żywot, pozbawiony większych emocji, aż do czasu gdy dziewczynka pozna Józefa Kellera. To typowy „zły chłopiec” z trudnej rodziny, sprowadzający dziewczęta na złą drogę. Maria Małgorzata widzi więcej. Dostrzega skrzywdzone dziecko przez tych, którzy powinni je chronić. Na przestrzeni lat ich drogi często będą się rozchodzić, ale Bóg koniec końców zawsze będzie prowadził ich do siebie. Jak dwa magnesy nieustająco będą się przyciągać. Po tym gdy po raz pierwszy się ujrzeli ich życia splotły się bezpowrotnie.

Głowna bohaterka nosi w sobie tajemnice – rozmawia z Jezusem. Jest jej najlepszym przyjacielem, mistrzem, nauczycielem, powiernikiem, kompasem i opoką. Wszystkim. Wykonuje każde jego polecenie, gdyż on chce dobra całego świata.

Nie przepadam za książkami o charakterze religijnym, dlatego jestem zdumiona, jak bardzo mi się podobała! Moja notka charakteryzująca historię brzmi ckliwie, ale nie jest tak w nawet najmniejszym stopniu. Książka to opowiada o krętych drogach dojścia do boga. Dla Marii Małgorzaty droga religijna była oczywistym wyborem – była pobłogosławiona osobistym kontaktem z bogiem. Józefa zaś była niesamowicie kręta i trudna. Chłopak (później mężczyzna) popełnił wiele błędów. W oczach wielu zapewne byłby stracony, ale nie dla głównej bohaterki oraz boga. Historia ta przesycona jest smutkiem, ale pełnym nadziei i pragnienia zmiany na lepsze. Wzruszyłam się, czytając o tak niezachwianej wierze.

Kompletnie nie podobały mi się fragmenty mistyczne, opisujące wizje Marii Małgorzaty. Jak dla mnie były bardzo sztuczne i nienaturalne. Przez te niemrawe i dość infantylne fragmenty zakwalifikowałam tę książkę do fantastyki.

Polubiłam główną bohaterkę. To naprawdę urocza osoba. Ma zupełnie inny system wartości niż ja, ale doskonale poznałam jej sposób myślenia, dzięki narracji pamiętnikarskiej. Maria Magdalena urodziła się naznaczona smutkiem i tragedią. Ta melancholia unosi się przy niej nieustannie, mimo że jest bardzo pozytywną osobą.  Niestety jej relacja wydawała mi się momentami dziecinna. Język niestety, mimo dość rozbudowanej struktury i urozmaicenia, to trącił patosem, a jednocześnie prostodusznością. Językowo nie jest najlepiej, jednakże nie jest to nic do nienaprawienia.

Polecam tę książkę, szczególne osobom religijnym. Niesie ze sobą naprawdę wiele emocji i różnorakich przeżyć. Jestem zadowolona, że zapoznałam się z tą historią, mimo jej licznych mankamentów.