"Bezzmienna" i "Bezgrzeszna" Gail Carriger

Tytuł: Bezzmienna i Bezgrzeszna

Autor: Gail Carriger

seria/cykl wydawniczy: Protektorat Parasola tom 2 i 3

Recenzja tomu 1

wydawnictwo: Wydawnictwo Prószyński i S-ka

data wydania: czerwiec 2011 i październik 2011

liczba stron: 320

Absolutnie zachwycona pierwszą częścią sięgnęłam po kolejne. I nie zawiodłam się.

W „Bezmiennej” zamężna Alexia, już nie Tarabotti, a Maccon boryka się z pracą Muhjah dla królowej Wiktorii, oraz dziwną przypadłością całej nadnaturalnej społeczności, mianowicie z plagą humanizacji. Ma na głowie cały pułk wilkołaczych żołnierzy, którzy ani myślą słuchać nowej alfy. Ona im pokaże! Jakby tego było mało pewnego ranka Lord Maccon znika i kobieta bynajmniej nie pozwoli mu samotnie szwędać się po świecie. Rusza za nim w pogoń.

„Drobiazgi świadczą o wielkości człowieka, ot co.”*

Kolejnej części nie będę szczegółowo streszczać z obawy spolerowania tym, którzy nie przeczytali jeszcze poprzedniej części. Wspomnę jedynie, że nasza główna bohaterka udaje się do Włoch by wyjaśnić zdarzenie, które zdarzyć się nie mogło. Akcja skupiona zostaje na odkrywaniu zagadek bardziej naukowych, a brak Maccona przy Lady nie przeszkadza jej błyszczeć inteligencją oraz używać swojej parasolki w słusznej sprawie.

- Czy nie powinna pani martwić się o własne problemy?

- A co to za frajda? Cudze są o wiele zabawniejsze.”**

Całkowicie subiektywnie oceniając, bardziej podoba mi się Bezgrzeszna. Więcej się dzieje i więcej z tych zdarzeń wynika.

„Odwieczne pytanie: kto przechodzi większe katusze, człowiek w kiepsko zawiązanym krawacie czy ludzie skazani na jego widok?”**

Uwielbiam tę serię za wspaniałą atmosferę wiktoriańskiego Londynu. Jedną nogą wciąż w epoce konwenansów, a drugą odważnie wkraczający w świat wynalazków i nowoczesności. Okraszone jest to wszystko pięknym językiem. Słyszałam opinię, że język tej powieści jest pompatyczny i sztuczny, a przez to nienadający się do czytania. Pozwolę sobie się z tym nie zgodzić. A raczej nie zgodzić z częścią tego stwierdzenia. Jest górnolotny i patetyczny to fakt, ale wynika to z kunsztu pisarskiego autorki, gdyż od razu widać, że jest to celowy zabieg, a nie nieporadność językowa. Język jest wspaniale stylizowany na dawną modłę, ponadto książka obfituje w zabawne sytuacje, cięte riposty, zabawne komentarze. Całą tę serię należy odbierać pół żartem pół serio.

„Pan wrzeszczał, milordzie? *parafraza popularnego zwrotu: Pan wołał, milordzie?”**

Postaci są niewątpliwym atutem tej serii. Zindywidualizowane charaktery każdej z postaci, przedstawienie ich w sposób przerysowany, karykaturalny i groteskowy było strzałem w środek tarczy. Właściwie wszystkie bez wyjątku obdarzyłam sympatią przymykając oko na wady, a raczej śmiejąc się z ich wyolbrzymionych słabości.

„Musiałeś zeżreć mu psa? Jeszcze ci zaszkodzi.”**

Ubóstwiam tę serię! Jest ona nie tylko pięknie napisana ale także jest cudownie oryginalna na tle innych powieści. Na pierwszy rzut oka połączenie świata nadprzyrodzonego z purytańskimi czasami wiktoriańskimi jest absurdalne. Ale właśnie absurd jest solą tej książki. Podkreśla to jej komizm.

Ładne okładki które dobrze oddają treść. Reasumując jestem całością zachwycona. Owa seria należy do moich ulubionych i pomimo że druga część była mniej porywająca niż pozostałe to daję 10/10 za całokształt który mnie zachwycił.

*cytaty "Bezmienna"
** cytaty "Bezgrzeszna"