Aksamit – Teresa Medeiros

Aksamit – Teresa Medeiros

tłumaczenie: Zofia Grudzińska

tytuł oryginału: Heather and velvet

wydawnictwo: Da Capo

data wydania: kwiecień 2002

liczba stron: 429

Zauważyłam, że romanse się albo bardzo lubi, albo się ich wręcz nie znosi. Ja przychylam się do tego pierwszego podejścia. Lubię zarówno romanse paranormalne jak i te historyczne. Z bólem serca jednak przyznaje, że większość tych tworów to badziewie. Jakby niespełnieni pisarze nie wiedząc co mogliby napisać, wybierają właśnie ten gatunek, bo tak najprościej. Rzadko kiedy można w tym gatunku natrafić na perełki literacki. Tym razem mi się nie udało.

Akcja powieści Aksamit Teresy Medeiros ma miejsce pod koniec XVIII wieku. Opowiada o Prudence – sierocie, mieszkającej u bogatej ciotki. Nie jest ona typową panną ze swojej epoki. Żywo interesuje się książkami, szczególnie pasjonuje ją chemia. Podobnie jak jej zmarłego ojca. Jest biedna, niespecjalnie łada, przez co zostaje skazana na staropanieństwo. Jej życie zmienia się gdy ratuje przed śmiercią rozbójnika Sebastiana. Jego osoba opętuje myśli Prudence. Dla dziewczyny szokiem jest sytuacja, gdy Sebastian zostaje narzeczonym jej pięknej ciotki. Prudence wie, że nie może pisnąć nawet słówka, o prawdziwym fachu mężczyzny.

Książce właściwie nie mogę zarzucić nic, oprócz tego, że była przeraźliwie nudna. Owszem autorka ma tak zwaną biegunkę pomysłów. Teoretycznie cały czas coś się dzieje – porwania, kłótnie, schadzki, rozboje, tajemnice z przeszłości, intrygi, spotkania po latach…

Wszystkiego bardzo dużo, coby puste strony zapełnić. Jak już mówiłam dzieje się naprawdę dużo, ale nikt nie wie po co i dlaczego. Postacie kręcą się w koło bezsensu i bez celu.

Styl… Styl typowy dla romansów historycznych. Patetyczny, nudnawy. Rozbudowane opisy przyrody, którym autorka nie potrafiła nadać plastyczności, przez co się dłużyły. Książkę czytało się ciężko przez ten wybitnie napuszony, ciężki styl.

Postaci teoretycznie zostały wykreowane, jednak wydawały mi się płaskie, plastikowe, niczym kukiełki. Nie potrafiłam się z nimi zżyć, uwierzyć w ich uczucia, współczuć, ani cieszyć wraz z nimi. W całej książce czuć było sztuczność, nienaturalność. Jakbym patrzyła tylko na aktorów na scenie i do tego słabych.

Okładka typowa dla romansów, więc niespecjalnie mogę się przyczepić. Jednak nie powstrzymam się… Ależ mnie rozdrażniła ta różowa obwoluta!

3/10