"Bezwzględna"

Bezwzględna

Autor: Gail Carriger

Tłumaczenie: Magdalena Moltzan-Małkowska

Tytuł oryginału: Heartless

Seria/cykl wydawniczy: Protektorat Parasola tom 4

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Data wydania: marzec 2012

Liczba stron: 364

Jestem bezwzględną fanką tej serii. Uwielbiam to cudowne połączenie wiktoriańskiej steampunk’owej atmosfery i romansu paranormalnego. Seria opowiada o perypetiach Alexii Tarabotti, a raczej Lady Maccon. Zależy, na jakim etapie czytania jesteśmy.

W czwartym już tomie Alexia wpada na nowy trop w sprawie zamachu na królową Wiktorię... Można by pomyśleć, że w zaawansowanej ciąży Lady w końcu zwolni trochę obroty i przestanie rozwiązywać niebezpieczne dla zdrowia zagadki, ale pokaźnych rozmiarów brzuch, wcale jej nie przeszkadza. No może odrobinę. Wampirom wciąż coś nie pasuje. Postanawiają raz na zawsze pozbyć się nienarodzonego pożeracza dusz, przy okazji kończąc z samą Alexia. Ostatecznie. Posunęli się nawet do użycia nieumarłych jeżozwierzy… Dziecko jednak dotrzymuje mamusi tempa i prawie nie sprzeciwia się tym dzikim eskapadą. Prawie… Co z tego, że Alexia jest w ciąży? Z takim charakterem, parasolką i tupetem ta kobieta poradzi sobie zawsze i wszędzie.

„Ciąża otworzyła przed nią nowe rejony obżarstwa.”

Na pierwszy rzut oka widać, do czego autorka zmierza. Mamy jako oś fabuły jakąś zagadkę. Do tego kilka drobnych wątków pobocznych – Felicyty walczy o prawa kobiet (tak, ta głupiutka Felicyty zostaje sufrażystką!), Biffy mający problemy z adaptacją w nowej sytuacji, oraz powolne odkrywanie zagadek przeszłości. W każdym następnym tomie uchylony zostaje coraz większy rąbek tajemnicy. Tak, więc schemat fabuły z poprzednich części pozostaje nienaruszony. Z resztą patrząc globalnie, ten tom nie różni się niczym od poprzednich. Ten sam klimat Londynu, konwenanse, archaizmy, cięte wypowiedzi, ironia, żart. Piękny, dopracowany język, oddający rys ówczesnej epoki. Do tego komizm językowy, sytuacyjny, postaci. Ta książka jest po prostu zabawna! Ale uważam, że nie ma nic złego w tym, że autorka się powtarza, gdyż wciąż trzyma ten sam wysoki poziom. Mnie to jeszcze nie znudziło.

„Nie dalej jak wczoraj rozpłakała się nad jajkiem sadzonym, bo „dziwnie się na nią patrzy”.”

Postacie wciąż tak samo sympatyczne, wyraziste, dopracowane. Alexia wciąż z tym samym zjadliwym językiem i dystansem do siebie. A dystans jest konieczny, gdy ma się gabaryty parowca.

„W imię mody ojczyznę dziś chronię. Słabszych własną turniurą ochronię. Prawdę będę tropić szalenie. I przysięgam zachować milczenie."

Akcja, podobnie jak w poprzednich częściach gna na łeb na szyję. Wiele się dzieje na raz, wiele wątków nakłada się na siebie, dzięki czemu nawet chwili nie będziemy się nudzić przy tej lekturze. Z trudem odkładałam lekturę choćby na chwilę.

"Nie ma nic gorszego, niż przemawiać do rozsądku samemu sobie.”

Naprawdę lubię okładki tej serii. Wiem, że na około wszędzie są one krytykowane, ale uważam, że wybitnie pasują one do treści książki i ogólnego nastrój powieści.

„ - Po prostu uważam, że w twoim stanie nie możesz snuć się po Londynie z parasolką w garści, nie sądzisz?

Alexia zerknęła na swój brzuch i zrobiła zaciętą minę. -Właśnie, że mogę.

 -I co, osaczysz wroga i staranujesz go brzuchem?”

Niezwykle trudno pisało mi się tę recenzję. Jeśli ktoś dotrwał do czwartej części tej serii to jest jej fanem tak jak ja. Jeśli ktoś jeszcze jej nie przeczytał lub porzucił ją po pierwszym tomie, to raczej nie umiem go do niej nakłonić. Uważam, że to naprawdę dobry cykl. Ma w sobie wszystko to, co potrzebne do odstresowania się, zrelaksowania. I pozostawienia nas z uśmiechem na twarzy. 

9/10