"Furie" Elizabeth Miles

Tytuł oryginału: Fury

Seria/cykl wydawniczy: Furie tom 1

Wydawnictwo: Amber

Data wydania: luty 2012

Liczba stron: 240

Klasyczny przypadek. Świetny pomysł + badziewnie wykonanie = spartaczona książka i zdeptana koncepcja.

A mogło być tak pięknie. Książka opowiada o nastoletniej Emily Winters, przyjaciółce najpopularniejszej dziewczyny w szkole, wrażliwej i piszącej wiersze. Traf chce, że zakochuje się w chłopaku swojej przyjaciółki.

Równolegle do jej wątku opowiadana jest historia jej znajomego Chale, który szuka dziewczyny, która mogłaby mu towarzyszyć na balu. Ni stąd ni zowąd poznaje czarującą i seksowną Ty, która nieźle zamąci mu w głowie. Ciążą jednak na nim winy z przeszłości. A przeszłość nie daje o sobie zapomnieć.

Oboje szybko przekonają się, że zawsze przychodzi czas zapłaty. Mitologiczne furie już o to zadbają.

„Rychłoż się zejdziemy przy blasku błyskawic i piorunów trzasku?” Makbet - Szekspir

Pomysł jest oryginalny, jedyny w swoim rodzaju. To mogło być coś naprawdę nowatorskiego. A został on koncertowo zniszczony. Autorka ciekawy zamysł zmarnowała tworząc słabych lotów powieść młodzieżową. Wątek mitologiczny był tylko dodatkiem, co jakiś czas migającym, gdzieś w tle, ale tak naprawdę to prawie wcale go nie było. Za to dostajemy dawkę śmiertelną rozmyślań dziewczynek – „jaka jestem zakochana”! A od strony chłopców otrzymujemy jakże głębokie rozmyślania na temat – skoro przyszła obejrzeć film do mnie do domu to powinna mi także zrobić loda. Żeby nie było – to jest sparafrazowany cytat. Bohaterowie są wulgarni, a nadmiar złego infantylni. Wszystko kręciło się wokół seksu i momentu, aż jakaś dziewczyna pozwoli sobie zdjąć majtki. Furie prawie wcale nie miały znaczenia.

Przy konstrukcji postaci schemat aż bije po oczach. Królowa szkolnego roju, jej najlepsza przyjaciółka brzydsza od królowej, pociągający chłopak królowej - kapitan drużyny, jego przyjaciel uprawiający seks z każdą dziewczyną, która nie ucieka z krzykiem. Typowe amerykańskie nastolatki. Żadnego z bohaterów nie polubiłam. Wszyscy to dzieci, myślące tylko o tym jak zaliczyć.

„Nie wiesz, że wszyscy kiedyś umrzemy?”

Paskudny, młodzieżowy język dobija tę książkę totalnie. Mnóstwo slangu, dziwnych tworów językowych odstręczyło mnie od tej powieści. Używanie takiego języka powinno być zabronione pod karą śmierci.

„Czy tym właśnie była miłość? Jednym wielkim zagmatwaniem i niepokojem?”

Akcja toczyła się ślimaczym tempem opierając się na życiu nastolatków – ich miłościach i rozstaniach. Czytało mi się to z trudem. Brnęłam przez treść jak przez błoto. Książce brak atmosfery, otoczki grozy unoszącej się nad wszystkim. Czytając te powieść beznamiętnie przewracałam kartki. A powinnam się bać – furii, kary, każącego palca sprawiedliwości. A nie czułam nic.

„Nie pożądaj chłopaka najlepszej przyjaciółki.”

Ta książka to katastrofa. Świetny pomysł, wykonanie woła o pomstę do nieba. Zamiast poświecić uwagę ciekawemu zamysłowi i dopracować go maksymalnie to ona skupia się na życiu towarzyskim zgrai nastolatków.

Lauren Kate twierdzi, że Furie ją uwiodły. To niepokojące, skoro uwodzą ją refleksje niewyżytej seksualnie młodzieży. Chociaż czego ja się spodziewałam. Te autorki są siebie warte.

Podkreślę jeszcze śliczną okładkę, na której widnieje Rachelle Lefevre (Victoria ze Zmierzchu). Aż żal takiej pięknej twarzy na tak denną książkę.