"Jane Eyre. Autobiografia" Charlotte Brontë

Wydawnictwo: Wydawnictwo Mg

Data wydania: 14 sierpnia 2013 

Liczba stron: 608

Powieść autorstwa Charlotte Brontë pokochałam, gdy byłam dzieckiem. Teraz dzięki wydawnictwu MG, miałam okazję, przeczytać ją ponownie, jednocześnie stawiając piękne wydanie na półce. Powtórna lektura uświadomiła mi, że jako dziecko nie myliłam się ani trochę. Podejrzewam, że nie istnieje czytelnik, który nie słyszałby o pisarkach Brontë. Ja osobiście uwielbiam większość klasyków literatury. Nie przepadam za Jane Austin (notabene podobnie jak Charlotte Brontë). Brak jej emocji, życia.  Bohaterowie przez nią tworzeni są pozbawieni życia. Autorka „Dumy i uprzedzenia” jest po prostu przeciwieństwem Brontë.

Teraz powinnam przybliżyć zarys fabuły, ale poznawanie tej historii jest tak niesamowitą przyjemnością, że nie chciałabym odbierać Wam nawet jej odrobiny. Wspomnę tylko, że jak wskazuje tytuł, to autobiografia Jane Eyre.

Zdania tej recenzji wydają mi się takie ubogie i urwane. Wynika to z faktu, że jestem pod ogromnym wrażeniem tej gotyckiej powieści. Opowiada o miłości, ale nie w sposób banalny i mdły, jak współczesne romanse. „Jane Eyre” to porywająca powieść o wielu obliczach uczucia. Choć książka obfituje w rozstania, powroty, zdrady i kłamstwa to robi to w sposób pełen wdzięku i klasy. Tylko Brontë może opisać miłość pośpieszną i grzeszną w tak dobrym guście.

Jane Eyre to jedna z silniejszych postaci w literaturze jakie spotkałam. To jest po prostu ideał i to nie w prostackim stylu Mary Sue. Główna bohaterka to po prostu silna kobieta, zahartowana w życiowych trudach. Jestem pod wrażeniem siły jej charakteru i głęboko zakorzenionych zasad moralnych. Choć zdarzają jej się chwile zwątpienia to ukształtował jej się stabilny kręgosłup moralny, dzięki czemu wie, co dobre a co złe. Kobieta zdaje sobie sprawę, że gdyby ugięła się pod presją otoczenia i pod naciskiem uczucia, to żyłoby się jej lżej, wygodniej, prościej. Przecież w miłości nie może być grzechu… A jednak. Jane jest nieugięta i za to ją podziwiam! Ale to nie jedyna cecha za którą ją admiruję. Jane to kobieta niesamowicie niezależna jak na swoje czasy. Bohaterka tytułowa książki nie potrzebuje protektora. To feministka w pełnym tego słowa znaczeniu. Walczy o całkowitą suwerenność swojej osoby. Dopiero gdy ona sama zyska niezależność, a jej ukochany odkupi swoje winy, będzie mogła oddać się w pełni miłości. To po prostu osoba, która musi żyć w zgodzie  z samą sobą. Tylko tyle i aż tyle.

Coby nie było tak różowo i cukrowo, to inne postaci nie są idealne. Autorka książki scharakteryzowała społeczeństwo ówczesnej Anglii. Prezentuje się to podobnie jak obecnie. Poziom obłudy i hipokryzji plasuje się na podobnym poziomie.

„Jane Eyre. Autobiografia” składa się z długich, przepięknych opisów i naturalnie dialogów, stworzonych z mini monologów. To skomplikowane, ale tak to widzę. Postacie przedstawione w książce, nawet gdy rozmawiają to wymienią się długimi przemyśleniami na dany temat. To dogłębne analizy sytuacji i punktów widzenia. Dzięki tym rozległym opisem zbudowany został nie tylko wyjątkowy nastrój, ale także rewelacyjne portrety psychologiczne postaci.

Styl jest tak zachwycający, że aż wstyd mówić mi o nim, moim prostym językiem. Mam wrażenie, że każde słowo trywializuje tę powieść i brutalnie odziera ją z oparów tajemnicy. Jakieś takie niegodne wydaje się opowiadanie o wydarzeniach, rozgrywających się pośród wrzosowisk. „Jane Eyre. Autobiografia” to piękna, gotycka powieść o uczuciu, namiętnościach, także tych niszczących. Pisarka opowiada je z wielkim wyczuciem. Wyrazy uznania i wielkie podziękowania należą się wydawnictwu MG, za piękną dla oka oprawę.