"Namiętność" Lauren Kate

Wydawnictwo: MAG

Data wydania: 27 lipca 2011 

 

Tak się zastanawiam czy zmieniło się coś we mnie, czy w autorce. Swoją drogą muszę chyba uderzyć się w pierś. Broniłam tej serii. Twierdziłam, że mimo iż nie jest wybitna, to stanowi dobry przykład typowej literatury młodzieżowej. Nic mniej, nic więcej. I aktualnie stwierdzam – bardzo się myliłam. Ta seria jest dnem.  

„Dla Daniela istnienie bez blizn było jedynie kolejnym świadectwem, że nie panował nad swoim przeznaczeniem. Cokolwiek robił, nie pozostawał po tym żaden ślad.”

„Namiętność” to już trzecia część przygód Luce i Daniela. On jest upadłym aniołem, ona jego miłością. Luce właściwie nie jest nikim wyjątkowym. Wyjątkowe jest uczucie, jakim darzy ją Daniel. I przez to dziewczyna umiera – raz za razem. Później odradza się tylko po to, by znów zginąć w ramionach ukochanego. Odważna Luce postanowiła tym razem nie umierać. Chcę rozwikłać zagadkę swoich śmierci i pokonać klątwę. W tym celu udaje się w przeszłość…

„Cierpienie równa się miłości?”

Jak w każdym poprzednim tomie dostaliśmy ogromną dawkę romantyzmu, objawiającą się w wielu westchnieniach, patetycznych mowach oraz jeszcze bardziej patetycznych przemyśleniach. Luce rozdzielona z Danielem tęskni za nim i wzdycha. To głównie wypełnia wiele stron powieści. Młodzieżowy język i natchnione peany miłosne nigdy, ale to nigdy, nie współgrają dobrze razem. Także styl wypowiedzi w tej książce to klęska. Mamy czterysta stron powieści i czymś trzeba było je zapełnić. Więc autorka pokusiła się o nastoletnie westchnienia do ukochanego w rodzaju – Daniel spojrzał na mnie i przeszedł mnie dreszcz, włosy Daniela rozkosznie lśniły w słońcu i wywoływały we mnie ekstazę, skóra Daniela powoduje we mnie odurzenie, usta Daniela wywoływały we mnie uniesienie itp. Itd. (powtórzenia są zabiegiem celowym z mojej strony). Romantyczne książki lubię, ale zemdliło mnie od tego zawartego w „Namiętności”. Ile można ja się pytam?

Główny motyw tej części to podróże w czasie. Wspomnę jeszcze, że autorka w tej kwestii poległa na całej linii. Wcześniej wspomniane podróże, ujawniły, jak bardzo Pani Kate nie potrafi operować językiem. Ludzie w Średniowieczu przemawiali tak samo jak w Starożytności, a właściwie tak samo jak współcześni. Czy naprawdę mam wierzyć w to, że faraon w starożytnym Egipcie mówi do swojego poddanego cytuję.: „spadaj”? Nie chcę mi się w to wierzyć.

„W końcu. Odnalazłem cię. Nigdy cię nie opuszczę.”

Fabułę mogłabym uznać za dość dobrą. Pisarka niewątpliwie miała na nią jakiś pomysł. Ale… Jest jak zawsze ale. Intryga powieści jest ogromnie zagmatwana. Nie wiem, jak to o mnie świadczy, ale ja praktycznie jej nie rozumiem. W „Namiętności” Luce odkryła jedną rzecz (która była oczywista). I nic poza tym. Mam wrażenie jakby autorka skupiona na wyznaniach miłosnych zapomniała rozpętlić tę zagmatwaną zagadkę. Ale nie – czytelnik musi błądzić, gubić się wśród niełączących się ze sobą faktów. Podejrzewam, że taki zabieg miał na celu podniesienie ciśnienia przed punktem kulminacyjnym w przyszłym tomie. Owszem ciśnienie się podniosło – z frustracji…

„Ta miłość była zabójcza, nawet dla anioła.”

Jak dla mnie w tej powieści akcja praktycznie nie istnieje. Główna bohaterka skacze przez swoje przeszłe wcielenia i dowiaduje się, że Daniel ją kocha… Tak właśnie taki wniosek wyciągnęła po całej tej podróży… Lubię wątek podróży w czasie w książkach, jednak tutaj nie został on kompletnie wykorzystany. Wynudziłam się – ot co.

Wiem, że to książka skierowana do nastoletniego odbiorcy. Doskonale sobie zdaję sprawę, że nie mogło się w niej znaleźć prawdziwie ogniste pocałunki, jednak patrząc na tytuł „Namiętność” oczekiwałam czegoś więcej. Więcej tej tytułowej namiętności. A dostałam kryształowo platoniczne wręcz uczucie. Brak w ich miłości ognia. Brak pasji. Nie poruszyło mnie to. Pewnie zaraz zerwą się zastępy oburzonych czytelników – ależ to dla młodzieży, tak ma być! W „Drżeniu” też jest opisana miłość nastolatków, tylko pocałunki, a jednak jest namiętność. Wszystko zależne jest od kunsztu pisarskiego. Powieść młodzieżową też trzeba umieć napisać.

Uważam, że gdyby odchudzić ten tomiszcz o jakieś 100 stron, byłoby z tego niezłe czytadło. A tak to mamy rozwlekłą, nudną książkę, która wprowadza jedynie zamęt, a nic nie wyjaśnia. A tak generalnie to szmira straszna. 3/10