"Chodząc nędznymi ulicami"

Tłumaczenie: Marta Dziurosz

Tytuł oryginału: Down These Strange Streets

Wydawnictwo: Rebis

Data wydania: 13 listopada 2012

Liczba stron: 688

Uwielbiam urban fantasy, dlatego zbiór opowiadań „Chodząc nędznymi ulicami” był oczywistym przystankiem na mojej czytelniczej drodze. Jak twierdzi Martin, ten sam, który napisał „Pieśń lodu i ognia”, gatunek ten to bękarcie dziecko powieści detektywistycznej i horroru.  W posłowiu przybliża genezę gatunku i będę brutalna, ale muszę to powiedzieć, krótki wstęp w wykonaniu Martina jest jednym z lepszych tekstów zamieszczonych w antologii. Ale wracam do rzeczy – „Chodząc nędznymi ulicami” to zbiór szesnastu opowiadań Urban fantasty, połączonych wspólnym motywem detektywa, rozwiązującego nadnaturalną zagadkę.

Niesamowicie pokrzepiające jest to, że choć każdy autorów zaczynał pisać swoje opowiadanie z tego samego punktu wyjścia to stworzyli tak różne światy i kompletnie inne utwory. Zbiór jest całą paletą różnorodnych historii, które wcale nie wydają się do siebie podobne. To naprawdę pokrzepiające, że pisarze mają w sobie tyle twórczej inwencji.

Pomysłowość pomysłowością, doceniam ją, ale większość opowiadań jest bardzo przeciętna. Nic specjalnego, a już na pewno nie coś, co zapadłoby w pamięć na długo. Zdecydowanie najgorszym opowiadaniem jest utwór Harris. Cechuje go fatalna warstwa językowa. Charlaine Harris to pisarka z pokaźnym dorobkiem i progres w dziedzinie stylu, w mojej ocenie, jej nie grozi. Nie potrafi pisać i tyle. Aż tyle i tylko tyle. Nie wspomnę już o tym, jak bardzo samej wymyślonej przez autorkę historii brak polotu. Zwyczajową metodą Harris na brak interesującej akcji w swoich książkach jest seks. I tym razem pisarka sięgnęła po śmiałe sceny miłosne, by zamaskować fakt, że jej opowiadanie jest nudne i bez treści. Podobną sztampowością wykazał się  Stirling. Za to niesamowitym pisarzem jest Lansdale, o którym nigdy wcześniej nie słyszałam  (a szkoda!). Stworzył rewelacyjne opowiadanie z niezwykłym klimatem rodem z bluesowych, zadymionych knajp lat 30. Opowiadanie Lansdale napisane jest w najlepszym stylu – bardzo sugestywne, a najsolidniejszą fabułę stworzył Simon Green. Oczywiście jest także Patricia Briggs, której wszystkie utwory czytam w ciemno i nigdy się nie zawodzę. Są też zaskoczenia, jak na przykład Carrie Voughn, którą do tej pory uważałam za przeciętną pisareczkę romansów paranormalnych. Może i jej opowiadanie nie jest wybitne, ale całkiem wciągające i logiczne. A reszta? Reszta jest po prostu przeciętna. Nie najgorsza, ale bez tego „czegoś. Ich wielkość oscyluje wokół 50 stron i napisać coś tak krótkiego, i jednocześnie oczarować czytelnika, to wyzwanie . Jednak wierzę bezgranicznie, że prawdziwie dobry pisarz podobała zadaniu. W tej antologii jak na dłoni widać, kto jest PISARZEM (pisownia nieprzypadkowa) , a kto tylko uzurpuje sobie ten tytuł.

Pod względem estetycznym „Chodząc nędznymi ulicami” jest wymuskana do kwadratu. Potężna księga jest przepięknie wydana. Zdjęcie na okładce pasuje do tematyki utworów, dodaje pazura całej oprawie wizualnej, a twarda oprawa sprawia, że książka jest nie lada gratką dla kolekcjonerów i miłośników gatunku. Chyba jedyne co mi nie odpowiada to napisane ogromnymi literami nazwisko Harris.

                                                                                                  

To normalne, że opowiadania zebrane w jedną książkę nie prezentują równego poziomu. Z przykrością stwierdzam, że przeważają te przeciętne, a zaledwie parę mnie zachwyciło. Tak więc reasumując uważam, że całość jest niesamowicie przeciętna. 5/10