Królowa cierni - Richelle Mead

Tytuł oryginału: Thorn Queen

Seria/cykl wydawniczy: Czarna Łabędzica tom 2

Wydawnictwo: Amber

Data wydania: wrzesień 2011

Liczba stron: 336

Richelle Mead to znana i ceniona na całym świecie autorka romansów paranormalnych i książek urban fantasy. Muszę przyznać, że imponuje mi ona swoim stylem i manierą. Naprawdę ma talent. Nie pisze tylko z chęci zarobienia na tym popularnym gatunku, ale naprawdę to potrafi i odnajduje się w takich powieściach.

Napisała już dwie cieszące się ogromną popularnością serie – „Akademię wampirów” przeznaczoną dla młodzieży i cykl o Georginie Kincaid zdecydowanie nie przeznaczoną dla młodzieży. Prezentowana tutaj seria pt.: „Czarna Łabędzica” jest moją ulubioną, a „Królowa cierni” jest jej drugą częścią.

„ … nie bój się zrobić tego, co musisz zrobić. Miłość i okrucieństwo. To klucz.”

Książka opowiada o Eugenie Markham – szamance wypędzającej magiczne istoty zwane szlachtą do równoległej rzeczywistości. W poprzedniej części, czyli „Córce burzy” Eugenie niespodziewanie została królową jednego z państewek tego równoległego świata. Kobieta musi nauczyć się rządzić i to szybko, bo jej kraj pogrążony jest w chaosie po przewrocie pałacowym.

Ma przy sobie ukochanego mężczyznę, który jednak poświęca jej mało uwagi. Zaabsorbowany jest swoją byłą kochanką i ich przyszłym dzieckiem. Główną osią fabularną w tym tomie będą poszukiwania zaginionych dziewcząt ze szlachty. Tym razem jej przeciwnik jest wyjątkowo przebiegły. Czy nasza szamanka da sobie radę?

Jak już powiedziałam ta seria jest moją ulubioną. Szczerze mówiąc odrobinę dziwie się, skąd ten brak entuzjazmu, jeśli o nią chodzi. Może przesyt tą autorką? W każdym razie ja na niego nie cierpię. W książce dostajemy taką Mead, jaką znamy i lubimy.

Po pierwsze i najważniejsze (jak w każdej mojej recenzji) znakomita warstwa językowa. Autorka posługuje się językiem prostym i dosadnym, ale nie prostackim. Ażeby nie było tak zwyczajnie dodajemy sporą dawkę sarkazmu i ironicznych żarcików. Styl jest rewelacyjny.

Postacie są wyśmienicie wykreowane. Owszem, według Mead’owskiego schematu, ale jest to bardzo fortunny zestaw, więc skoro sama autorka nie chce niczego zmieniać to ja jestem zadowolona. Główna bohaterka to twarda, waleczna wojowniczka o miękkim sercu. Mamy też dwóch samców. Na pozór jeden jest dobry, drugi zły, ale w tej serii granica jest bardzo płynnie zakreślona, dlatego jeszcze nie jeden raz zaskoczą Was poczynania bohaterów.

Za pomysł na powieści autorce należy się kolejny duży plus. Wykreowała równoległy świat. Stworzyła do niego dość szczegółową mitologię. Fabuła toczy się w umiarkowanym rytmie, ale nie daje nawet chwili wytchnienia, z uwagi na coraz to nowe zwroty akcji. Jest sporo momentów niepewności, wiele scen walki, warstwa fantastyczna, polityczne rozważania jak i westchnienia miłosne. Dla każdego coś dobrego. Bardzo pozytywny miks gatunkowy.

Okładka należy do najbrzydszych, jakie widziałam w życiu. Paskudna.

Myślę, że to pozycja obowiązkowa dla fanów Mead. W mojej osobistej opinii jest to seria o wiele lepsza od Akademii wampirów, jednak umówmy się, że ja zwyczajnie nie lubię powieści dla młodzieży. Polecam serię „Czarna łabędzica”.

8/10