"Lawendowy pokój" Nina George

Tłumaczenie: Paulina Filippi-Lechowska
Tytuł oryginału: Das Lavendelzimmer
Qydawnictwo: Otwarte
Data wydania: 28 lipca 2014
Liczba stron: 344

Mam książki na zły humor. I na dobry też. Na smutki. Na zwiedzone nadzieje. Na tęsknotę za dzieciństwem. Na nostalgię i na poczucie bycia niezrozumianym. Niektóre powieści czytam, tęskniąc za innym życiem, a jeszcze inne, gdy stracę przyjaciela. Pewne powieści przypominają mi o dawnej miłości – dawno już straconej, ale gdy je czytam to wracam do ówczesnego szczęścia, które dzieliliśmy. Może dlatego tak idealnie wpasowałam się w nastrój „Lawendowego pokoju” i dałam się oczarować każdym jego aspektem. Już wiem, z którym usposobieniem on rezonuje – z tęsknotą za kimś, kto nas rozumie i bezwarunkowo akceptuje. Gdy będę odczuwać taką melancholię, to sięgnę po książkę pani Niny George i ona niczym najskuteczniejsze lekarstwo sobie z tym poradzi.

„Poznajesz swojego męża naprawdę dopiero, gdy cię zostawi.”

Dawno książka mnie tak nie zachwyciła. Nie tylko warsztatem i innymi bredniami, ale przede wszystkim tym, że pojęła i zaprezentowała najgłębszy aspekt mnie samej. Tak po prostu i dogłębnie. Rozumienie tego, dlaczego czytam i dlaczego nigdy nie przestanę.

„Głupi mężczyzna to ruina każdej kobiety.”

Głównym bohaterem „Lawendowego pokoju” jest Jean Perdu. Trudno znaleźć na świecie bardziej rozkochanego w książkach księgarza. Na barce imieniem Lulu prowadzi księgarnię o nazwie „Apteka literacka”.  Oprócz tego, że ta nazwa brzmi zgrabnie i zachęcająco, to jest w niej głębszy sens, gdyż protagonista zapisuje powieści jak medykamenty. Podobnie jak ja powyżej, on dostosowuje literaturę do nastroju, jednocześnie lecząc zadawnione rany. Sprawnie rozpoznaje rozterki i krzywdy, jakie czytelnik nosi w sercu. Niestety nie potrafi uzdrowić sam siebie. Cierpi od ponad dwudziestu lat, gdy to pewnej nocy ukochana kobieta porzuciła go na zawsze. Wszystko się zmienia, gdy do mieszkania obok wprowadza się nowa lokatorka, która zmusi Jeana do zmierzenia się z przeszłością.

„Ciekawe jak to jest tak intensywnie odczuwać emocje i pomimo to przeżyć.”
Gdy książka jest zachwycająca to brak mi słów. Nie potrafię mówić o tak poruszającym pięknie. Mam wrażenie, że każde słowo deprecjonuje je, umniejsza, sprawia, że karłowacieje i niszczeje. Najchętniej milczałabym, bo tylko niczym niezmącona cisza może być równie piękna jak „Lawendowy pokój”. Nastrój tej powieści jest melancholijny, odczuwałam upływ lat i mijanie życia godzina za godziną i to było wzruszające, ale nie raniło. To ma szczególną wartość dla takich czytelników jak ja, którzy całe swoje życie i emocje poświęcają na ołtarzu literackim. Nina George rozumie takie osoby i daje im chwilę czytelniczego wytchnienia. Ofiarowała mi książkę, która nie sprawia, że jestem wyczerpana od paroksyzmów emocji. W tej powieści jest tęsknota, smutek za utraconą miłością, ponura wiedza, że zmarnowaliśmy swój najlepszy czas. To taki rodzaj żalu, który nie rani, nie krzywdzi, ale zmusza do zastanowienia.

„Czy nie ma książki, która mnie nauczy pieśni mojego życia?”

Może i językowo nie jest doskonale. Może i pisarka chwilami się zagalopowuje i brzmi jak Coelho. Może i używa brzydkich słów, jak np.: „hejter”. Ale tak naprawdę nie ma to znaczenia. Ta historia oszałamia swoją urodą. To piękna powieść drogi, podczas której, każdy jej uczestnik odnajduje to, czego naprawdę pragnie jego serce. W każdym z podróżujących dokonuje się swoista przemiana, która pozwala się rozstać. Bo pozwolić czemuś odejść – czy istnieje lepsza cecha?

„Kto wie, Jean, może ty i ja pochodzimy z pyłu tej samej gwiazdy i rozpoznaliśmy się po jej świetle.”

Która miłość ma większą „wartość”? Która daje więcej szczęścia? Taka w której zakochani patrzą na siebie i widzą swoje lustrzane odbicia, czy taka w której oboje patrzą w tę samą stronę? Przed takim dylematem zostaje postawiona jedna z bohaterek. Postacie są genialne. To żywe osoby, które pragnęłabym spotkać tuż za rogiem, obok, chciałabym by istnieli naprawdę. Są tacy rzeczywiści, tak doskonale rozumiałam ich rozterki...

„Czy to poczucie przemijania tak mnie przeraża, że chcę zaznać w życiu wszystkiego, tak na wszelki wypadek, gdyby następnego dnia miał mnie trafić szlag.”

Polecam czytać z kotem u boku, tak by mógł dawać pocieszenie. I z lawendowymi kadzidełkami, by przenieść się na moment do Prowansji i wczuć się w klimat francuskiego południa, tak kompletnie odmiennego od zblazowanego Paryża. Nina George wszystko to perfekcyjnie oddała, tworząc również książkę na temat Francji, francuzów, ich kultury i pięknych krajobrazów. Polecam osobom, które kochają. I tym które odchodzą, bo myślą, że tak jest lepiej.